İlk Yazım günlüktü, hem okulda öğretmenimin hem de evde anne ve babamın bana "günlük" yaz ilerde çok güzel Bi hatıra kalır ve yazma becerin gelişir demesiyle ilkokulda günlük yazmaya karar verdim ve bir günlük almak istedim su yeşili üstünde saat kulesi olan kilitli Bi günlük almıştım, kilitli olması onun bana ait olduğu duygusunu hissettirmişti kimsenin benden izinsiz elleyemeyeceği için bana özel olduğunu anlamıştım. Babamın bana günlüğümü aldığı ilk akşam yazmaya başladım, yazı yazmanın eğlenceli olduğunu düşünmüştüm orda, hem heyecanlıydım hem mutluydum hem de yazı yazmayı çok sevmediğim için şaşırmıştım günlüğümden kopamamama, bir günümü sayfalarca anlatmıştım her ayrıntısına kadar. Ama bu hevesim çok uzun sürmedi 3-5 ay kadar ve o zamandan beri de günlük yazmıyorum, günlüğüm şu anda da benle atmadım ama yazmıyorum içimden gelmiyor fakat geçmişe dönüm baktığımda iyi ki yazmışım diyorum çünkü unuttuğum bütün günleri bütün anıları okurken tekrar tekrar yaşıyorum ve mutlu oluyorum.
Herkesin hayatının bir döneminde günlük yazmışlığı vardır.
YanıtlaSil