Bundan yıllar yıllar önce Anadolu'nun çok fakir bir köyünde yıkık dökük, okul demeye bin şahit ister bir okul varmış. Tabii bu okulunda öğretmen ve öğrencileri... Okul o kadar eskiymiş ki ders esnasında bile duvardaki alçıları kırılıyormuş.
Köyün haklı fakir olduğu için okulu yenilemeye, düzeltmeye paraları yokmuş. Köyün öğretmenleri bu duruma bir çare bulmak istemiş ve bir plan yapmışlar. Bu planı öğrenci ve velilere de anlatmışlar. Öğrenciler sevinçle, veliler gayretle öğretmenlerin söylediklerini yerine getirmeye başlamışlar. Öğretmenlerde boş durur mu hiç onlarda hemen işe koyulmuşlar. Yardım alabilecekleri her kişi ve kurumla iletişime geçmişler. Veliler ve öğrenciler buldukları malzemeleri getirmişler, öğretmenlerin bulduğu yardım kuruluşları ise eksik malzeme ve elemanları tamamlamışlar. Hep birlikte işe koyulup okulun ilk önce sıvasını yapmışlar daha sonra duvarlarını boyayıp tamamlamışlar. Her etkinlik dersinde ise duvarlara resim çizmişler. Okulun etrafına ağaçlar dikip yeşillendirmişler. Daha iyi bir eğitim ortamı ile öğrenciler okula gelmeye daha istekli ve arzulu olmuş, daha çok akademik başarı elde etmişler. Tabii bunda öğretmenlerin iyi kalpli oluşu ve öğrencilere karşı olan tutumu da etkiliymiş. Aradan yıllar geçmiş hepsi üniversiteli olmuşlar. Üniversitede karşılaşıp birbirini tanıyan iki öğrenci sohbete başlamışlar. Ilkokul anılarını yâd ederken akıllarına öğretmenleri gelmiş. Böyle güzel anıları kendilerine yaşattıkları için onlara teşekkür etmek istemişler. Diğer ilkokul arkadaşlarını da bulup eski okullarına gitmişler. Hemen içeri girip müdürün yanına gitmişler meğer müdür de onların öğretmenlerinden biriymiş.
İlk önce ona sonra hayatta olan öğretmenlerine vefa borçlarını ödemişler. Vefat eden öğretmenlerinin ise mezarına gidip çiçek bırakıp, dua okumuşlar.
Yorumlar
Yorum Gönder