...
(Zehra sahnenin biraz daha gerisinde defteri okumaya devam eder o sırada sahneye Cevdet ve Mürşit girer.)
CEVDET
- Sana bir yardımda bulunmayı çok isterim Mürşit.
MÜRŞİT
- (İstemeye istemeye cevaplar.) Hayır lüzumu yok.
CEVDET
- Öyle deme, sana mutlaka yardımcı olmalıyım.
(Mürşit hafifçe gülümser.)
MÜRŞİT
- (Aklına bir şey gelmiş gibi devam eder.) Bana ciddi anlamda bir iyilikte bulunmak ister misin Mürşit?
CEVDET
- O nasıl laf öyle. Tabii ki isterim.
(Kısa bir sessizlik olur.)
MÜRŞİT
- Bak Cevdet, iki kızım vardı. Birini erkenden gömdüm kara toprağa. Zehra da ablasının yanına göçecek ya da soysuz olacak. Senin köklü ahbapların vardır. Benim yavrumu barınabileceği iyi bir mektebe kabul ettirebilir misin ? Böylece hem bir masumu özgürleştirmiş hem de bana edebileceğin en büyük iyiliği etmiş olacaksın.
(Mürşit yüzünü diğer tarafa çevirerek ağlar ardından Cevdet ve Mürşit sahneden ayrılır. Kısa sürede sahneye Mürşit, Meveddet ve Makbule giriş yapar.)
MEVEDDET VE MAKBULE
- (İkisi de Mürşit'in ayaklarına kapanıp ağlar.) Feriha'dan ayrıldık, Zehra'yı da elimizden alma!
(Mürşit vicdanının rahatlığı eşliğinde sahneden ayrılır, peşinden de Meveddet ve Makbule.)
(Zehra sahnenin önüne yaklaşarak defterin sonlarındaki kısmı sesli şekilde okur.)
ZEHRA
-Zehrayı
gördüm. Büyümüş neredeyse koca bir genç kız olmuş. Dört seneden beri görmemiş
olmama rağmen o kadar çocuğun içinde derhal tanıyıverdim. Zehra mektep
arkadaşlarıyla beraber bir yere doğru gidiyordu. Allahtan son bir şey isterdim:
Kocaman bir hanım olmuş kızımı son bir defa kucaklayabilmek. Fakat bunu yapamayacağımı çok iyi biliyordum. Çocuğum benden sakınır. Ne yapalım yeter ki o huzurlu olsun.
(Zehra yerden kalkıp yan tarafta kurulu olan cenaze odasına girer. İhtiyar komşu kadın uyur vaziyettedir. Zehra cenazenin yanına yaklaşır.)
ZEHRA
-(Feryatlar eşliğinde ağlayarak.) Babacığım...Benim gönlü fedakâr babam...
(Zehra uzanır ve babasının ayaklarını öper.)
ZEHRA
-Baba...Biricik babam...Affet beni, anlayamadım seni.
Yorumlar
Yorum Gönder