... (Zehra babasının defterini okumaktadır)
(Cevdet lafa girer )
Cevdet: Sana bir yardımda bulunabilir miyim Mürşit
Mürşit: Geçti, bu tesadüf bir iki sene önce olsaydı belki yardım edebilirdin şimdi bak halime , ölüler gibiyim ... Hiçbir şeye ihtiyacım yok... Yuvarlanıp gidiyoruz
(Mürşit kendi içinden şunları geçirmektedir)
Mürşit:Cevdetten beş on kuruş istemek mümkün ama içimden gelmedi alacağımı aldım .
(Cevdet hâlâ ısrar etmektedir )
Cevdet: Sana mutlaka bir şey yapmalıyım Mürşit
( Mürşit hafif tebessüm eder ve aklına kızı Zehra gelir ve sorar )
Mürşit: Cevdet bana gerçekten iyilik yapmak istiyor musun
(Cevdet birden ayağa kalkarak): Elbette der
Mürşit :İki kızım vardı .Biri öldü . Öteki de ya ölecek ... Ya ahlaksız olacak . Senden isteğim onu yatılı bir okula yerleştirmen . Böylece bana edebileceğin en büyük iyiliği yapmış olacaksın
(Mürşit bu cümleleri kurarken dayanamayıp ağlamaya başlar. Cevdette ona kuvvetli vaatlerde bulunur ve kızı Zehra'yı yatılı mektebe yerleştirir )
Mürşidin eşi ve kayınvalidesi (Mürşidin ayağına kapanmış şekilde ağlayarak): Feriha'yı toprağa verdik . Zehra'mızı da alma elimizden alma
( Mürşid ise Zehra'yı kurtardığı için mutludur)
(Defter burda bitiriyordu . Ama birkaç sayfa ileride yazılar vardı. Ve yazıda şunlar yazıyordu ) :
" Bugün Zehra'yı gördüm ,büyümüş, genç kız olmuş . Allah'tan son bir şey isterdim : Zehra'ya bir kez sarılmak . Fakat imkansı. Kızım benden utanır."
( Zehra defteri okumayı bitirmişti )
Babasının cenazesinin yanına son kez gidip babasını öpüp ordan ayrıldı.
( Bir kaç gün sonra okuluna dönmüştür ve acımayı öğrenmiştir)
Yorumlar
Yorum Gönder