(Zehra,sessizce babasının günlüğünü okumaktadır.)
CEVDET
-Sana bir yardımda bulunmayı çok isterim Mürşit.
MÜRŞİT
- Bu zamandan sonra Allah'tan gelecek yardım bile beni kurtaramaz. Bana bir baksana ölüler gibiyim. Hiç bir şeye ihtiyacım yok, yuvarlanıp gidiyorum.
(Mürşit içinden şunları geçiriyordur.)
-Cevdet'ten beş on kuruş istemek mümkün ama ondan alacağımı almıştım.
(Cevdet ısrarcı bir tutumla.)
CEVDET
-Sana mutlaka yardım etmeliyim eski dostum.
(Mürşit hüzünlü bir şekilde hafifçe tebessüm eder.)
MÜRŞİT
(Mürşit`in aklına bir fikir gelir.)
-Eski dostum bana yapabileceğin tek bir iyilik var .Hala bana yardım etmek istiyor musun?
CEVDET
-O nasıl söz tabii ki isterim. Senin için ne yapabilirim?
MÜRŞİT
-Bir kızım var. Onu yatılı bir okula yerleştirmen benim için en büyük iyiliktir.
CEVDET
-Elbette elimden geleni yaparım.
(Mürşit kendini tutamaz ve sırtını dönüp ağlamaya başlar.)
MÜRŞİT (Kısık sesle )
-Evladımı o canavarların elinden kurtarmama yardım et.
(Cevdet ,Zehra'yı birkaç tanıdığı sayesinde yatılı bir okula yerleştirir.)
...
Mürşit'in eşi ve kayınvalidesi :(Ağlayarak Mürşit'in atyaklarına kapanırlar.)
-Feriha'yı toprak aldı Zehra'yı da sen alma elimizden .
(Mürşit kızını kurtardığını düşünerek mutluluk duyuyordu.)
(Defter burada bitiyordu fakat birkaç sayfa ileride okunmayacak kadar karmaşık yazılmış şu satırlar vardı:)
MÜRŞİT
-Zehra'yı gördüm.Büyümüş hemen hemen genç bir kız olmuş.Onu dört yıldır görmeme rağmen o kadar çocuğun içinde onu hemen tanıdım.Okul arkadaşlarıyla birlikte bir yere gidiyorlardı.Son bir şey istiyordum küçük kızımı son bir defa kucaklamak fakat buna imkan yoktu kızım arkadaşlarının yanında benden utanırdı.Olsun kızımın mutlu olması benim için her şeyden önemliydi.
(Zehra günlüğü okumayı bitirmişti.)
Babasını cansız bedeninin yanına gidip onu son bir kez öptü.Oysa ki ne kadar yanlış tanımıştı biricik babasını.
(Cenazeden bir kaç gün sonra okuluna dönmüş ve acımayı öğrenmiştir.)
BAZEN SON PİŞMANLIK FAYDA ETMEZ.
Yorumlar
Yorum Gönder