Benim küçüklüğüm İstanbul'da geçti. O zamanlar yazmayı ve okumayı çok severdim ve yine seviyorum . Öğretmenim çok beğenirdi şiirlerimi ben de bundan güç alarak şiir yazma serüvenime atıldım.Açıkçası ilk yazdığım şiirle alakalı hatırladığım tek şey öğretmenime yazmış olduğum.Genelde böyle özel bir hatırası olan şeyleri saklarım ama bundan 4 sene önce Trabzon'a taşındığımız için ne yazık ki kayboldular. Ama arkamdan küçük bir hatıra bıraktım tabii ki. İstanbul' da benim için değeri olan 4 kişiye : Öğretmenime,kuzenime ve en yakın iki dostuma veda mektubu yazmıştım.Diğer arkadaşlarıma da teker teker yazamayacağım için sözlü bir şekilde veda ettim.Ve halâ kuzenim ve bir arkadaşım ile mektuplaşıyoruz.Ayrıca öğretmenim ile de görüşüyoruz.Aslında sizlerle ilk şiirlerimden bir kesit paylaşacağım. Bu şiiri son mektubumda öğretmenime yazmıştım.
Sevgili öğretmenim;
Sevgiyle kucakladınız,
İlk okula geldiğim gün.
Ayıramaz bağımızı hiçbir düğüm.
Seviyorum kelimesi ,
Yetmez size olan sevgimi anlatmaya ,
Ağladığım zaman anne sıcaklığı verdiniz,
Gözyaşlarımı tutamıyorum,
Sizden ayrılmanın verdiği üzüntüye.
Dünyanın diğer ucunda olsam bile,
Sizi unutmayacağım.
Tekrar görüşmek üzere,
Hoşçakalın...
Aslında nerden bilebilirdim ki bu yeteneğinin buraya kadar gelebileceğine.Benim ilk şiirinin hikayesi böyle. Size bir tavsiye; bir şiir yazacaksanız en içten duygularınızla yazın.
Asude ALIŞ
Sevginin en doğal ve samimi hali çocuklarda galiba. Büyüdükçe sevgimizin doğallığı da azalıyor mu ne?
YanıtlaSilFarkında olmasakta sevgiyi kalbimizde değilde aklımızda yaşıyoruz.
YanıtlaSilAklındakini göstermekten çekinir insan kalptekinin hesabı kitabı yoktur.
Sil